Ne zaman sınavdan çıktığımda içimde bir heyecan, bir neşe olsa, belki küçük ama bir umut olsa  'F 0,0 Başarısız' ile karşılaşıyorum, kahrediyorum kendimi, lanet ediyorum okula, tüm insanlara. Yaşamak istemediğim anlardan birisi bu, kimseyle kouşmadığım zamanlardan biri.

  İntihar ediyorum sonra; ölemiyorum. Sonra tekrar başlıyor hayat benim için. Ölmüş ama bedenimde hala devam eden bir yaşamla. Gözümü ovalayıp devam ediyorum yaşamaya ama ölü bir bedenle. Yaşama isteği elinden alınmış bir kafayla, Dualarla ayakta kalıyorum, yazıyorum. Heryere yazıyorum olanları. Ders notlarıma bazen, gazetelere bazen de. Otobüsteki koltuklara da yazdığım olmuyor değil aslında.

  Kendimi anlatabildiğim tek şey yazmak, tabii ki küfürden sonra. Sinirlensem birşey düşse elimden tek çıkar yol küfür etmek; rahatlamak için küfür etmek. Gerçekte yapamadıklarını küfür ederek yapmak aslında. Hani şu çenenin neden kuvvetli olduğuna dair söylenen söz. 'Vücudun yapamayınca istediklerini, çeneye vuruyor insanın istedikleri.'

  Ne oluyor diye soruyorum kendime. Birşey olduğu yok aslında bedenimi saran nefret oluyor aldığım cevap buna. Tekrar dalıyorum uykuya, lanet olsun! Uyku değil bu kaç kere dedim sana, hayal dünyam bu benim.

  Bütün insanlarla birlikte olup gerçekte istemediğim tüm insanların benimle birlikte olduğu bir yaşam bu. Nefret ettiğim insan sayısı kadar  sevenimin olduğu bir yaşam. Benimle zaman geçirmek isteyen insan kadar benden nefret eden insanın olması. 2 kere 2'nin 4 etmesi kadar basit değil bu, sürekli çelişkilerin olması yaşamımda, yaptığım her işlemin sonucunun bir önceki işlemle uyuşmaması bu.


-Böyle bir denge kurulu üzerimde
-Böyle bir dengesizlik kurulu bünyemde
-Böyle bir ses var içimde
-Böyle bir yaşam işte benimki

Nereden geldiğini bilmediğim bir ses kalbimde, hayatımda, yaptığım her işte, herşeyde...