(üniversite iktisat sınıf arkadaşım özlem'e)


Belki bir gün...
Sanki her gün,
Belki de o gün...
Sen benim olmadın,
Biliyordum, hiçbir gün.

Sevgilim miydin?
Seninle geçirdiğim o günlerde?
Yoksa bir fahişe miydin?
Uyuduğunda benimle

Zorlanıyorum inan,
Bu ilişkinin adını koymakta...
İstemiyorum da aslında,
Sensiz uyumak bir daha o yatakta...

Bazen istiyorum da
Haykırmak adını,
Kazımak ağaçlara,
Adını, benim adımın yanına...

Ardından da
Diyorum ki kendi kendime
Onu sevmek senin neyine
İlgi duymak...
Hoşlanmak...
Hele aşık olmak...

Sevilmediğini,
İlgi duyulmadığını bile bile...
Adını haykırmak her yere niye?

Olmayacak bir arzu muydu,?
Yoksa gerçekleşmesini beklediğim,
Asla gerçekleşmeyecek
Bir hayalden ibaret miydi?

Hayır, hayır bunların hiçbirisi de değildi,
Çok sevdiğim,
Uğruna ölebileceğim,
Âşık olduğum birisiydi.

Yıllardır özlemini duyduğum hissi,
Birine değer vermem gerektiğini,

Tutmam gerektiğini,
O ipek elleri...

Öpmem gerektiğini,
O güzel yüzleri...

Karşılık vermem gerektiğini,
Hissettiğimde
O tende kendimi...

Sevmenin gereklerini,

Yaşamanın sebeplerini,

Sevdiklerinin uğruna,

Her şeyini feda edebilmeyi,

Gerektiğinde ölebilirliği,

Bana bunları öğreten kişi olduğun için,

Arkadaşım olduğun için,

Beni bir kardeş gibi gördüğün için,

Bana değer verdiğin için,

Unutamayacağımız anılarımız olduğu için,

Bana, herkesi sevmeyi öğrettiğin için,

Bütün bu duyguları, bana hatırlattığın için,

Bana kendimi hatırlattığın için,


Seni seviyorum...